MONOTEATR: O WOLNOŚCI!
FESTIWAL MONODRAMU
Wolność i niepodległość są wartościami ostatecznymi, stanowią dobro kulturowe o charakterze uniwersalnym. Łączone są z suwerennością kraju, towarzyszą takim wartościom społecznym jak demokracja i patriotyzm, stoją w jednym szeregu z pojęciami praw człowieka i wolności politycznej. Ale wolność to także niezależność osobista, prawo nieskrępowanego działania, wolność słowa, wyznania i woli. Ten aspekt wyboru i samostanowienia o sobie nie istnieje w oderwaniu od sytuacji politycznej i ekonomicznej kraju oraz otaczającej rzeczywistości. Celem projektu jest stworzenie wyjątkowej platformy dialogu, pozwalającej na przyjrzenie się istocie walki o najważniejsze wartości w obliczu różnych doświadczeń historycznych, dla której punktem wyjścia będą prezentacje spektakli jednego aktora.
Tematyka monodramów dotyka naturalnej potrzeby niezależności oraz walki człowieka o życie, godność oraz niezawisłość kraju w obliczu zmian podyktowanych utratą wolności w różnych kontekstach dziejowych XX wieku, ale także wolności w niehistorycznej, szerszej perspektywie – to spektakle traktujące o problemie powojennej traumy, wykluczenia, konformizmu i nonkonformizmu. Jedenaście propozycji wybranych zostało we współpracy z kuratorem projektu – Wiesławem Gerasem. Każdy prezentowany w Teatrze w Oknie spektakl zakończy spotkanie z artystą i dyskusja z udziałem publiczności. Zwieńczeniem projektu będzie otwarta debata z udziałem ekspertów.
Chcemy, aby rozmowa o najważniejszych ludzkich wartościach stała się punktem wyjścia do kształtowania nowej płaszczyzny komunikacji i integracji reprezentantów różnych środowisk, sprzyjała poczuciu zaangażowania, szacunku i solidarności, będąc tym samym odpowiedzią na wzrastającą polemikę i polaryzację otaczającej rzeczywistości. Uważamy, że ze względu na historię Gdańska, właśnie w naszym mieście należy inicjować dialog o wolności i niepodległości, tworzyć możliwość wymiany opinii i doświadczeń.
TRANSMISJA NA ŻYWO
W związku z zamknięciem teatrów zapraszamy naszych widzów na transmisję on-line wszystkich spektakli na kanale YouTube Teatru w Oknie
UWAGA: Bezpłatna transmisja na żywo odbędzie się tylko w czasie rzeczywistym – po zakończeniu spektaklu nie będzie możliwości obejrzenia nagrania.
Po prezentacji monodramów zapraszamy na otwarte spotkania z artystami, które poprowadzą prof. Katarzyna Flader-Rzeszowska oraz dr Tomasz Miłkowski. Rozmowy realizowane będą na platformie Zoom i transmitowane na żywo na YouTube. Link do spotkań umieszczony będzie w opisie transmitowanego spektaklu.
Do zobaczenia!
PROGRAM
7-15 LISTOPADA 2020
Tekst – Magdalena Gauer
Reżyseria – Stanisław Miedziewski
Wykonanie – Wioleta Komar
Kostium – Magdalena Franczak
„Diva” to wstrząsająca opowieść, podczas której Wioleta Komar wciela się w postać Nory Sedler, „primadonny assoluty” światowych scen operowych. Jesienią 1941 roku zostaje deportowana do Litzmannstadt Getto (Łódź). Przybywa w transporcie wraz z dużą grupą żydowskich artystów z Europy Zachodniej. Uniknęła zagłady. Za jaką cenę? Odpowiedź na to pytanie znajdujemy w jej opowieści: Śpiewam dla gestapowców. Wybrali właśnie mnie. Wielokrotnie wybierali mnie znowu, znowu i znowu… Ja ulubienica Toscaniniego śpiewam najpiękniejsze arie… nago na krześle… Miałam szczęście w getcie!
Wiele lat po wojnie jest dojrzałą kobietą, wybitną śpiewaczką. W garderobie Metropolitan Opera w Nowym Jorku, po przedstawieniu „Cyrulika Sewilskiego” Rossiniego, Nora otrzymuje bilecik anonsujący spotkanie z młodym kompozytorem, wielbicielem jej talentu. Mężczyzna podpisał się tym samym nazwiskiem, jakie nosiła polska rodzina, która uratowała dziecko Nory, urodzone w getcie w Łodzi. Nora nigdy nie widziała syna. Stajemy się świadkami przeżyć, które zgotował jej los.
Wg tekstu Leszka Kołakowskiego „Jak Bóg Maior utracił tron”
Scenariusz i reżyseria – Grzegorz Szlanga
Wykonanie – Viktoria Szopińska
Scenografia – Danuta Wolińska
Jak świat światem przychodzi taki moment, kiedy obywatele biorą sprawy we własne ręce i postanawiają zrewidować pokręcone prawo. U podstaw buntu leży człowiek i jego wrażliwość. Właśnie o tym w metaforycznej formie baśni lub mitu opowiada spektakl Chojnickiego Studia Rapsodycznego.
„Mit” powstał z inspiracji bajką Leszka Kołakowskiego „Jak Bóg Maior utracił tron”. To bajka z morałem politycznym. Trudno nie dopatrzeć się w historii opowiadanej przez bohaterkę odniesień do obecnej sytuacji Polski. Bóg Maior zarządza światem, w którym stopniowo rośnie napięcie w jednostkach, aż w końcu dochodzi do buntu. Jakie są jego przyczyny? Jaki jest mechanizm opresyjnej władzy? To wszystko ukryte w literackiej metaforze prowadzonej w konwencji bajki lub mitu.
Scenariusz i reżyseria – Inka Dowlasz
Wykonanie – Teresa Stępień-Nowicka
Scenografia – Anna Sekuła
Muzyka – Mariusz Ziemba
Spektakl opowiada o wewnętrznej przemianie kobiety, polskiej aktorki, która mieszka w Londynie, zarabia na życie jako kelnerka i marzy o wyjeździe do Nowej Zelandii. Pojęcie patriotyzmu jest jej obce do momentu, gdy otrzyma propozycję wcielenia się w postać wyjątkowej kobiety: profesor Elżbiety Zawackiej – Generał Brygady, działaczki, cichociemnej, więźniarki politycznej, nauczycielki, instruktorki wojskowej… Czytając scenariusz, Kamila zaczyna fascynować się osobowością Zo. Przy okazji poznaje konspiracyjną przeszłość swoich rodziców, ich powiązania z AK. To zmienia zupełnie jej postrzeganie ojczyzny, stosunek do najbliższych.
„Spektakl przybliża życie Pani generał współczesnemu widzowi bez specjalnych sentymentów, a jednocześnie odkrywa podskórne konflikty wielu polskich rodzin, przemilczane fakty i zapomniane bohaterstwa. Zestawienie tej wielkiej i prywatnej polskiej historii działa w monodramie niezwykle sugestywnie” (A. Stern)
Na motywach „Lidy” Aleksandra Jurkiewicza
Scenariusz – Ewa Czaplik-Kowalewska i Szymon Majchrzak
Reżyseria, opracowanie muzyczne, scenografia – Ewa Czaplik-Kowalewska
Wykonanie – Szymon Majchrzak
Alik mieszka z rodzicami i ukochanymi dziadkami w małej miejscowości w powiecie lidzkim na Kresach Wschodnich. Skromne, ale poukładane życie w wielokulturowej społeczności przerywa niezrozumiała dla niego decyzja rodziców. Wraz z jej podjęciem ginie bezpowrotnie sielankowy obraz dzieciństwa. Poprzez wspomnienia bohatera stajemy się świadkami trudnego problemu przesiedleń, mającego źródło w abstrakcyjnej dla bohaterów rzeczywistości politycznej Europy Środkowej.
Repatriacja jako temat spektaklu bardzo głęboko przenika duszę młodego aktora. Emocje przeżywane przez bohatera Szymon Majchrzak oddaje w sposób niemal organiczny. Miejscami zabawny, z czasem jednak coraz bardziej gwałtownie manifestuje niezgodę na narzuconą mu rolę. W naturalny sposób wciąga widzów w opowieść o uczuciach związanych z domem i jego ciepłem, o przynależności do swojego miejsca na ziemi, o potrzebie bycia z najbliższymi i dojrzewaniu poprzez stratę, której doświadcza.
Reżyseria – Krzysztof Szekalski
Wykonanie – Przemysław Bluszcz
Scenografia – Kobas Laksa
Warszawa. Wrzesień 1968 r. Centralne Uroczystości Dożynkowe na Stadionie Dziesięciolecia.
Bohaterski akt, radykalny i ostateczny gest sprzeciwu Ryszarda Siwca wobec interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji staje się punktem zwrotnym w karierze oficera Służby Bezpieczeństwa. Dziś, zepchnięty na margines historii, (anty)bohater minionego systemu, pozbawiony przywilejów i władzy – próbuje zrekonstruować swoją drogę, odzyskać ciągłość własnej biografii, zrozumieć i zdefiniować swoją tożsamość. Kim jest lub też kim mógłby być..?
Spektakl jest próbą stworzenia takiego portretu. Nieoczywistego, prowokującego, portretu wielokrotnego, w którym fikcja i kreacja przeplatają się z realnym głosem historycznych faktów.
Przemysław Bluszcz odważnie wkracza w obie te rzeczywistości. Stwarza je na scenie w skondensowanych, mocnych obrazach, które drażnią, wzruszają, czasem śmieszą, a zarazem podważają jednoznaczność ocen postaw ludzi uwikłanych w zbrodnie minionego systemu.
Tekst – Piotr Rowicki
Reżyseria – Piotr Ratajczak
Wykonanie – Agnieszka Przepiórska
Scenografia i kostiumy – Katarzyna Adamczyk
Wojny nie ma. Nigdy nie było. Nie wierzcie im, nikomu nie wierzcie.
Proszę nie zmieniać kanałów. Bardzo proszę się skupić i mnie wysłuchać. Albo tylko patrzeć.
W tylu miejscach na świecie jednocześnie rozgrywa się tyle dramatów.
Nas, dziennikarzy jest zbyt mało. Wojen jest zbyt dużo. Te liczby się nie zgadzają.
Afryka, Bliski Wschód, przewrót na Haiti. Zaraz wam to wszystko przekażę. Zaraz, za chwileczkę. Tylko to wszystko pozbieram. Bo mi się rozsypało (…)
„Wojna” to opowieść o reporterce wojennej uwięzionej w swojej głowie i w czterech ścianach. W traumie przeżyć i obrazów, wspomnienia prześladują ją i nie pozwalają wrócić do rzeczywistości . Rodzina i codzienna rutyna zamiast przynosić ukojenie coraz bardziej frustrują.
„(…) uświadomić ludziom, czym jest wojna nawet dla zwycięzców, lub tych, którzy zachowując neutralność mieli ją zwyczajnie rejestrować telewizyjną kamerą. To temat niezwykłej wagi, myślę, że nawet najważniejszy; dla każdego z nas. Bo winne są tu nie kataklizmy, katastrofy, choroby, ale istoty myślące, czujące, rzekomo uprzywilejowane przez boga inteligencją… (A. Nowak)
„Wojna” to nowa odsłona spektaklu ” Wojna to tylko kwiat”, którego premiera odbyła się w Teatrze WARSawy.
Przepraszamy, jednak ze względu na chorobę aktorki spektakl zostaje przeniesiony na 5.12.2020 o godz. 15:00.
Na podstawie monodramu Dany Łukasińskiej „Olga”
Reżyseria – Stanisław Miedziewski
Wykonanie – Monika Dąbrowska-Jarosz
Wizualizacje – Ludomir Franczak
Muzyka – Marcin Dymiter
Monodram oparty jest na losach Olgi Czechowej, aktorki niemieckiej w latach 1921-1974, znanej jako Olga Tschechowa. Urodzona w carskiej Rosji Olga przeżyła obie wojny światowe, była świadkiem rewolucji październikowej i wojny ojczyźnianej. W czasach, gdy miliony ludzi umierały w Kazachstanie, na Syberii i w hitlerowskich obozach zagłady, Olga stawała się wielką gwiazdą filmową III Rzeszy. Na przyjęciach pojawiała się u boku Hitlera, przyjaźniła się z Goebbelsami. Mówiono, że flirtowała z władzami sowieckiej Rosji i nazistowskimi kacykami, że była rosyjskim szpiegiem, że była ulubioną aktorką Hitlera, że miała wziąć udział w zaplanowanym przez Stalina zamachu na Hitlera.
Ona sama, aby przetrwać, kłamała o sobie tak dużo i często, że po latach zaczęła wierzyć w swoje zmitologizowane życie. Kreując swój wizerunek napisała kilka, sprzecznych ze sobą autobiografii. Klucząc i konfabulując, poruszając się między wrogimi systemami, straciła poczucie rzeczywistości. Chcąc przeżyć za wszelką cenę, Olga systematycznie traciła coś bezsprzecznie cennego: prawdę o sobie i prawdę w sobie.
Scenariusz i reżyseria: Magdalena Olszewska
Muzyka: Bartosz Hervy
Wizualizacje: Łukasz Boros
Obsada: Edyta Janusz-Ehrlich
Produkcja: Fundacja Pomysłodalnia
Spektakl jest muzyczną opowieścią o matce i synu, którymi targają różne emocje, warunkowane pięknem i okrucieństwem życia w czasach zagłady. To próba podsumowania twórczości Baczyńskiego przy równoczesnym przyglądaniu się jemu jako młodemu człowiekowi, który musiał podjąć najważniejszą decyzję w życiu. Uznany za życia za poetę wybitnego, Baczyński będzie dawał świadectwo pokolenia Kolumbów. Spektakl pochyla się nad interpretacjami w ocenie historii Powstania Warszawskiego, zrywu zmitologizowanego i do dzisiaj dotkliwie bolesnego. W przestrzeń konfrontacji poglądów i emocji wprowadzają odbiorcę dźwięki i obrazy ilustrujące przebogaty świat poezji Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.
Tekst – Edward Radziński
Reżyseria – Stanislovas Rubinovas
Wykonanie – Aleksandras Rubinovas
Scenografia – Sergėjus Bocullo
(Kowno, Litwa / spektakl grany w języku polskim)
Nazwa spektaklu „Koba” to rewolucyjny pseudonim Józefa Stalina. Historia ta jest opowiedziana z perspektywy przyjaciela Stalina – Fudżi. Przez wiele lat Fudżi i Koba wspólne dzielili ostatnią kromkę chleba, aż w końcu udało się im dzielić wspólną radość, zwycięstwo rewolucji. Jednak miłość i oddanie nie wystarczyły Stalinowi, którego intencją było rządzić sercami i umysłami wszystkich. W ten sposób wojownik Koba stopniowo przerodził się w dyktatora Stalina.
Wrogowie Koby zaczęli znikać, szybko zniknęli i niemal wszyscy przyjaciele. Ta historia to opowieść o przyjaźni, która odkrywa paradoks Stalina. Dlaczego eliminował nie tylko wrogów, ale także swoich najlepszych przyjaciół? To opowieść o strachu, który stanowi podstawę do istnienia takich dyktatorów, o strachu, który jest przyczyną najbardziej nikczemnych zbrodni.
Na podstawie fragmentów tekstów: „Dziennik bez samogłosek” Aleksandra Watta, „Pan Tadeusz” i „Śniła się zima” Adama Mickiewicza, „Zapluty karzeł reakcji” Piotra Woźniaka
Scenariusz – Stanisław Miedziewski i Mateusz Nowak
Reżyseria – Stanisław Miedziewski
Wykonanie – Mateusz Nowak
Kostium – Magdalena Franczak
Przedstawienie przywołuje czas stalinowskich więzień w Polsce. Bohater opowieści wprowadza dzisiejszych odbiorców historii w świat, do którego dostęp jest utrudniony. Świat ten znalazł się już w przestrzeni narodowego mitu. Jak mówić o tamtych ludziach, którzy istnieli i których los jest dla nas przestrogą? Żertwa to ofiara całopalna.
Przepraszamy, jednak ze względu na chorobę aktorki spektakl zostaje przeniesiony na 5.12.2020 o godz. 20:00.
Reżyseria – Beniamin Bukowski
Wykonanie – Małgorzata Pieńkowska
Kostiumy – Elżbieta Radke
Muzyka – Aleksandra Goetzen
Produkcja: Narodowe Centrum Kultury
Ile trwa tydzień, jeśli składa się z nieustającej niedzieli?
Kim są starsze panie w tramwajach? Te, których powolne ruchy ironicznie komentują młodzi i zdrowi? Co myśli trzydziestolatka, gdy bawi się z dziećmi? Do czego tęsknią panie w domu starców? Co jest w głowie czterdziestolatki, która musi pogrzebać dzieci? Zofia to historia jednego życia, w którym mieściło się żyć co najmniej kilka. To historia, która nie dzieje się w podręcznikach, tylko w pojedynczym istnieniu. To wreszcie historia tych, którzy musieli dać sobie radę z najcięższym zadaniem po wojennej zawierusze – z życiem.
„Zofia” to przede wszystkim znakomity tekst, inspirowany biografiami matek Powstańców Warszawskich, ważny temat i mądry pomysł realizacyjny. Młodzi twórcy spektaklu, we współpracy z Małgorzatą Pieńkowską tworzą opowieść o doświadczeniu matek pokolenia Kolumbów – o traumie po śmierci dzieci, zakamarkach pamięci, przemijaniu i bezradności wobec wojny i stalinowskiego terroru.
Debata wieńcząca festiwal odbędzie się z udziałem trójki ekspertów: Katarzyny Flader-Rzeszowskiej – prof. UKSW, historyka teatru, Wiesława Gerasa – spiritus movens ruchu jednego aktora od 54 lat i dyrektora wielu festiwali TJA oraz dra Tomasza Miłkowskiego – dziennikarza, redaktora i wiceprzewodniczącego polskiej sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych AICT/IACT.
Koordynator Teatru w Oknie
Dorota Sentkowska-Sakowicz
tel. +48 533 793 100
teatrwoknie@ftg.pl
TEATR W OKNIE
Ul. Długa 50/51
80-831 Gdańsk
tel.: +48 58 322-04-14