„Moc nauki ze sztuki” to cykl specjalistycznych szkoleń na temat twórczego wykorzystania sztuki w edukacji, przeznaczonych dla 20 osób zajmujących się pracą z młodzieżą na polu kultury. Zajęcia przeprowadzi grono ekspertów z różnych dziedzin – pedagogika teatru, filozofia, drama, nowe media (planujemy współpracę z 7 podmiotami); będą się one odbywały w Gdańsku cyklicznie, raz na miesiąc w weekend (od września do listopada) oraz podczas Festiwalu Szekspirowskiego (seminarium w sierpniu). Celem projektu jest aktywizacja twórcza oraz podniesienie kwalifikacji kadr kultury w zakresie umiejętności prowadzenia innowacyjnych zajęć.
Finałem będzie przygotowanie przez każdego uczestnika autorskiej prezentacji w swej społeczności, z udziałem młodzieży (w listopadzie), podczas których wykorzystają zdobytą wiedzę. Opis prezentacji oraz dokumentacja seminarium zostaną zebrane w elektronicznej publikacji, dostępnej na stronie internetowej projektu (w grudniu) dla upowszechnienia dobrych praktyk.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu Edukacja Kulturalna

PUBLIKACJA, PODSUMOWUJĄCA CAŁY PROJEKT, DOSTĘPNA JEST TUTAJ!

III zjazd jesienny – tworzenie projektów, warsztaty architektoniczne, animacja poklatkowa i drama w edukacji

Część I zjazdu – Margareta Sobczak, Instytut Kultury Miejskiej
Pierwsza część warsztatów:

  1. Przedstawienie się.
  2. Prezentacja projektów dla dzieci wraz ze wskazówkami.
    W tej części warsztatów zaprezentowane zostały projekty edukacyjno-społeczne, związane z edukacją architektoniczną (Otwarta Dzielnica, Modernizm na wolnej licencji, Podróż do wnętrza domu oraz Gdańskie Miniatury). Adresatami projektów są dzieci oraz społeczności lokalne.
  3. Warsztaty architektoniczne
    W ramach warsztatów uczestnicy tworzyli idealne miasto oraz makietę, wykorzystując różne materiały plastyczne.
    Druga część warsztatów:
  4. Omówienie programów grantowych oraz wniosków (Edukacja Kulturalna oraz Kultura Dostępna).
  5. Praca projektowa – uczestnicy piszą projekt skierowany do różnych grup wiekowych:
  6. a) diagnozowanie, kim jest uczestnik edukacji kulturowej (15 min)
    Uczestnicy warsztatów zostają na podzieleni na 4 grupy. Każda z grup ma za zadanie opisać poszczególnych uczestników (opisać potrzeby grupy, jaki projekt odpowiada na ich potrzeby, jakie cele realizuje projekt).
    Grupy wiekowe: dzieci przedszkolne (od 2-3 lat do 4-6 lat); dzieci w wieku wczesnoszkolnym (od 6-7 lat do 8-9 lat); dzieci w wieku szkolnym (od 10 lat do 12-13 lat); dzieci w wieku dorastania (od 12 lat do 18 lat).
  7. b) przygotowanie projektów w grupach.
  8. Prezentacja projektów.
  9. Warsztaty z animacji poklatkowej, na bazie archiwalnych zdjęć z Gdyni. Przygotowanie filmu przez uczestników.

Część II zjazdu – Warsztaty Marzeny Nieczuji-Urbańskiej z Teatru Wybrzeże
Prowadząca zajęcia podzieliła się z nami następującymi wspomnieniami:
“Sztuka jest obszarem działań, który pobudza do oryginalnego, twórczego myślenia i działania.
Drama jest jedną z form działań artystycznych, która może służyć w edukacji wielu celom, począwszy od integrowania grup szkolnych, eksplorowania wiedzy, twórcze rozwiązywanie problemów, aż po aktywizujące metody nauczania, które są pomocne w działaniach nauczycieli z grupami uczniów. Improwizacja teatralna i wchodzenie w rolę, które nieustannie dramie towarzyszy jest formą zabawy, poprzez którą działający w niej ludzie mają możliwość swobodnej, twórczej wypowiedzi.
Taki właśnie był cel moich zajęć z dramy z nauczycielami. Drama jest działaniem „dzianiem się”, zaangażowania uczestników, przeżyciem przez nich „na własnej skórze” ćwiczeń i symulowanych sytuacji.
Grupa nauczycieli, z którą miałam przyjemność pracować, była niezwykle otwarta, sympatyczna, zgrana, aktywna i wspierająca się nawzajem w różnych proponowanych przeze mnie działaniach obejmujących różne dziedziny dramy. Niesztampowe twórcze pomysły, propozycje rozwiązań problemów pozbawione schematycznego odwzorowania utartych ścieżek, czyniło pracę z tą grupą ciekawą i inspirującą. Wzajemna życzliwość, poszanowanie zdania członków grupy, które towarzyszyły naszej pracy były wzorcowe. Myślę, że do tego projektu trafili nauczyciele z pasją, którzy cały czas poszukują dróg rozwoju i stad ich zapał i twórcze zaangażowanie podczas zajęć.
Życzę wszystkim szkołom jak najwięcej takich nauczycieli pasjonatów, a im z kolei mądrych zwierzchników, którzy potrafią docenić takich wspaniałych nauczycieli, bo myślę, że uczniowie na pewno już to zrobili”.

II zjazd jesienny – pedagogika teatru i nowe media
Część I – Warsztaty Weroniki Łucyk z Teatru Wybrzeże

Rozgrzewki, których się nauczyliśmy:

  1. Wampir
    Poleć uczestnikom, by poruszali się po sali z zamkniętymi oczami. Usuń z przestrzeni elementy, które mogą zawadzać w trakcie wykonywania ćwiczenia. Następnie powiedz, że jedna z osób, którą dotkniesz przez nałożenie rąk na ramiona, będzie wampirem. Zadaniem wampira jest dotknąć w podobny sposób kolejne osoby. Wampir również powinien się poruszać z zamkniętymi oczami, a jego „ofiary” mogą głośno reagować, by ostrzec innych. Po kilku minutach sprawdźcie, ile osób zostało ukąszonych.
    Omówienie: zapytaj uczestników, jak czuli się podczas wykonywania ćwiczenia. W jaki sposób pracowały zmysły przy wyłączeniu zmysłu wzroku i jakie były tego konsekwencje?
    Ćwiczenie sprawdza się jako rozgrzewka wyciszająca i skupiająca uwagę, można ją przeprowadzić wraz z osobami niewidomymi. To także dobry wstęp do poruszenia tematu (braku) zmysłu wzroku.
  2. Ławeczka
    Na środku sali, przed uczestnikami ustaw dwa krzesła lub ławkę, ale równie dobrze mogą to być poduszki. Usiądź tam i powiedź, że to jest ławeczka i może na niej siedzieć tylko jedna osoba. Zadaniem uczestników jest (pojedynczo) podejść i powiedzieć lub zrobić coś, co spowoduje, że osoba siedząca wstanie. Wówczas następuje zmiana. Zaznacz, że zachowujemy się w sposób prawdopodobny tj. jeśli wstalibyśmy z ławki w rzeczywistości w analogicznej sytuacji, to w naszej grze tez wstajemy.
    Omówienie: zapytaj uczestników, jakie pojawiły się argumenty nakłaniające do wstania z ławki. Zapiszcie je sobie na tablicy. Jakie relacje łączyły osobę z ławki z tą, która podchodzi? Czy częściej traktowaliśmy się jak partnerzy czy jak wrogowie?
    Ćwiczenie może być rozgrzewką improwizacyjną, ale z omówieniem może się sprawdzić jako narzędzie do badania i analizy społecznych zachowań – pokazuje, do jakich metod najczęściej się odwołujemy (np. szantaż, prośba, groźba etc.). Sprawdza, czy uczestnikom zależało w tej sytuacji na rywalizacji czy na współpracy.
  3. Czarownica
    Poleć uczestnikom, by rozpierzchli się po pustej sali. Po chwili swobodnego spaceru w różnych kierunkach powiedz: „jest wśród nas czarownik lub czarownica, tego nie wiadomo dokładnie. Jeśli będziecie wiedzieć, kto to taki, zacznijcie chodzić za plecami tej osoby”.
    Jeśli uczestnicy będą Cię o coś dopytywać (np. skąd mamy to wiedzieć?), to powtórz formułę i dodaj, że nic więcej nie możesz powiedzieć. Ćwiczenie powinno trwać od kilku do kilkunastu minut.
    Omówienie: zapytaj uczestników, czy dokonali wyboru „czarownicy” i jeśli tak, to na jakiej podstawie (czyli kto i dlaczego został wybrany). Kto się z czarownicą/czarownikiem kojarzy i dlaczego? Jak czuły się osoby, za którymi ktoś szedł? Czy zmienialiście wybrane osoby? Jakie „układy przestrzenne” tworzyła grupa? Np. Czy był moment, kiedy stworzył się jeden krąg i każdy chodzi za każdym?
    Ćwiczenie pozwala zastanowić się nad mechanizmem procesu grupowego, na ile ulegamy presji, ale i stereotypom, w jaki sposób dokonuje się wyboru „kozła ofiarnego”.
  4. Tworzenie spektaklu
    Uczestniczyliśmy także w grze kooperacyjnej, w której wspólnie tworzyliśmy elementy spektaklu (historię, bohaterów, projekty kostiumów, następnie pokazywaliśmy sceny). Model można wykorzystać tworząc na bazie improwizowanego materiału lub wykorzystać do analizy gotowego tekstu. Scenariusz dostępny jest tutaj:
    http://teatrotekaszkolna.pl/konspekt/detal?id=130
    W ramach analizy postaci z konkretnych tekstów przydatne może być także przeprowadzenie lekcji w formie „dochodzenia”: http://teatrotekaszkolna.pl/konspekt/detal?id=156
  5. Treny
    Ostatnim elementem spotkania była praca z tekstem poetyckim z wykorzystaniem kreatywnego pisania, muzyki i form plastycznych. Udało nam się zrealizować kilka pierwszych zadań wg scenariusza:
  6. Powiedz grupie, że za chwilę usłyszą utwór muzyczny. Poproś, by uczestnicy postarali się zapisać na kartce tekst oddający aurę muzyki. Zaznacz, że nie jest to zabawa w kalambury, każdy może odwołać się do swoich skojarzeń, pisać wierszem, prozą, można zapisać też pojedyncze słowa. Następnie odczytajcie kilka tekstów
    Jacaszek, utwór „Lament” z albumu Treny.
  7. Dzielimy uczestników 4 grupy – każda dostaje 1 tren. Grupa zapisuje emocje, które podmiot liryczny wyraża w tekście. Uczestnicy mają za zadanie stworzyć etiudę dźwiękową, która odzwierciedla atmosferę tekstu. Nie można używać słów – można wydawać dźwięki i poruszać się w przestrzeni, ale odbiorcy będą mieli zamknięte oczy w trakcie prezentacji.
    Na koniec pytamy odbiorców o skojarzenia związane z etiudami dźwiękowymi. Jakie pojawiły się emocje, które się powtarzały, a które nie? Jaka jest wg uczestników kolejność „udźwiękowionych” trenów w cyklu Kochanowskiego?
  8. Uczestnicy mają za zadanie na kartce odzwierciedlić rozwój emocji i treści zawartej w tekście – mogą rysować, drzeć kartkę, coś do niej przyklejać. Zakładamy, że lewa strona kartki to początek trenu, a prawa, to koniec tekstu, zatem praca powinna odzwierciedlać strukturę zawartą w trenie. (Zadanie można wykonać indywidualnie lub grupowo)
  9. Rozmieszczamy prace w przestrzeni – uczestnicy mają za zadanie wybrać sobie przynajmniej 1 pracę inną niż swoja (swojej grupy) i nadać jej tytuł czy też napisać fragment tekstu – może to być 1 bądź 2 wersy lub więcej, forma dowolna. Kartki zostawiamy przy pracach. Staramy się, aby przy każdej pracy były kartki, zachowujemy równowagę.
  10. Grupa/osoba zbiera swój rysunek i odczytuje zapisane fragmenty, stara się z nich ułożyć wiersz, jeśli chce. Następnie czytamy teksty i stworzone wiersze. Pytania do dyskusji: co nas zaskoczyło w otrzymanych frazach? Czy trudno było odczytać emocje z formy graficznej? Czy trudno było przelać poezję na papier?
  11. Dyskusja podsumowująca: Zapytaj uczestników, w jakich sytuacjach można kogoś stracić i czy to zawsze wiąże się ze śmiercią? W jaki sposób radzą sobie z tym doświadczeniem Kochanowski? Jeśli pojęcie „żałoba” dotąd się nie pojawiło, to zapytaj, czy uczniowie znają to pojęcie. Czy zdaniem uczniów można pomóc osobie, która jest w żałobie. Jeśli tak, to w jaki sposób? Czy pisanie trenów może być pomocne w radzeniu sobie ze stratą kogoś bliskiego?

Część II – Warsztaty Grzegorza Stunży – Nowe media w edukacji: blogi i serwisy społecznościowe

  1. Nowe media w praktyce edukacyjnej
    Omów możliwości wykorzystania narzędzi do publikacji treści w działaniach edukacyjnych. Wskaż przykłady blogów, profili w Instagramie i strony na Facebooku.
  2. Blog jako narzędzie komunikowania
    Zapoznaj uczestników z narzędziem do publikacji treści o nazwie Blogger. Przedstaw informacje na temat zarządzania interfejsem, dodawania autorów i redaktorów, tworzenia szkiców, opisywania informacji, dodawania zdjęć i filmów.
    Zapoznaj uczestników z tworzeniem stron, jako informacji odrębnych od wpisów (postów).
    Zapytaj uczestników, co sprawia im trudności, co powinno być dokładniej wyjaśnione i które funkcje są ich zdaniem najbardziej przydatne.
    Podziel uczestników na grupy i zaproponuj stworzenie jednego bloga dla każdej grupy. Przygotujcie testowe wpisy zawierające tekst, zdjęcia i filmy oraz opatrzone odpowiednimi tagami.
  3. Budowanie podstawowych założeń projektu
    Wyjaśnij uczestnikom konieczność odpowiedzi na kilka pytań, które dadzą podstawy do budowania blogowego projektu:
    • jaki jest cel tworzenia bloga,
    • jaka jest motywacja do tworzenia bloga,
    • kto będzie odbiorcą treści,
    • jakie treści najczęściej będą przygotowywane,
    • jaka będzie częstotliwość publikacji,
    • jakie sposoby interakcji z odbiorcami będą podejmowane?
    Następnie poproś grupy o przygotowanie wpisu, który będzie odpowiedzią na pytania i będzie przedstawiał spójne informacje podstawowe o projekcie blogowym. Pomysły wszystkich grup wyświetl na ekranie i omów.
  4. Narzędzia społecznościowe jako uzupełnienie blogowej oferty edukacyjnej
    Zaprezentuj uczestnikom możliwości fanpejdża utworzonego na Facebooku. Załóż stronę facebookową, zaproś do jej obserwowania uczestników warsztatu. Dodaj tekstowy wpis, zaprezentuj, jak dodawać odnośniki do stron. Przeprowadź transmisję wideo z warsztatu i odtwórz ją uczestnikom.
    Omówcie potencjał korzystania ze strony w serwisie społecznościowym oraz na ile może być uzupełnieniem oferty blogowej. Poproś grupy o modyfikację wstępnych założeń, z uwzględnieniem korzystania z serwisu społecznościowego.
  5. Podsumowanie
    Porozmawiaj z uczestnikami o tym, czego się dowiedzieli. Poproś o wyrażenie własnego zdania na temat możliwości praktycznego zastosowania poznanych narzędzi oraz budowania podstawowych informacji o wykorzystanych narzędziach we własnej praktyce.

I zjazd jesienny – wokół teatru współczesnego i reżyserii

Część I – Warsztaty Anny Zalewskiej-Uberman, pedagoga teatru z gdyńskiego Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni

Punktem wyjścia zajęć była przygotowana przez prowadzącą fragmentów spektakli współczesnych, których twórcy świadomie prowokowali widzów poruszając tematy tabu, nie stroniąc przy tym od użycia języka multimediów. Przedmiotem naszej refleksji i krytycznego namysłu stały się kontrowersyjne i szeroko dyskutowane spektakle z ostatniej dekady XXI wieku: „Factory 2. Zbiorowa fantazja inspirowana twórczością Andy`ego Warhola Krystiana Lupy, „Klątwa” Oliviera Frljića, „Pod presją” Mai Kleczewskiej, „Żony stanu, dziwki rewolucji a może i uczone białogłowy” duetu Jolanta Janiczak-Wiktor Rubin, „Miki Mister DJ” Mateusza Pakuły w reżyserii Agnieszki Olsten i „Piekło-niebo” Marii Wojtyszko oraz Jakuba Krofty.
Z dyskusji wokół wyżej wymienionych tytułów wyłoniło się kilka obszarów tematycznych, których wspólnym mianownikiem z jednej strony stała się kategoria „nażywości” (livness) Philipa Auslandera, podważająca definicję teatru jako wydarzenia „na żywo”, akcentująca rolę zapośredniczenia w tworzeniu i percepcji spektaklu, zaś z drugiej: estetyka buntu, aktualność i społeczne zaangażowanie wpisane w nurt teatru publicystycznego oraz performatywny charakter współczesnych działań twórczych szeroko wykraczających poza teatr.
Łącznikiem między teoretyczną a praktyczną częścią zajęć stało się stworzenie przez nauczycieli mapy skojarzeń z teatrem współczesnym oraz próba namierzenia tych narzędzi i strategii, które można wykorzystać do projektowania sytuacji twórczych w szkole, dysponując jedynie salą lekcyjną, kartkami papieru, flamastrami i mikrofonem.
Kolejnym elementem zajęć były ćwiczenia z kreatywnego pisania, w wyniku których uczestnicy stworzyli własne teksty, skupione wokół tematów szczególnie dla nich istotnych, często bardzo osobistych a nawet kontrowersyjnych w kontekście szkolnego życia. Efekty indywidualnych poszukiwań twórczych zaowocowały performencem zbiorowym napisanym przez uczestników na scenie w wyniku improwizacji, a następnie stworzeniem instalacji przy użyciu krzeseł.
Poddanie teatralnej refleksji życia szkoły i swojego w nim miejsca doprowadziło do konstatacji, że o sprawach ważnych i problematycznych można opowiadać na scenie bez demagogii, moralizowania i gotowego scenariusza.

Część II – Piotr Biedroń, aktor Teatru Wybrzeże – warsztaty z reżyserii
Prowadzący o swoich zajęciach mówi tak:
“W trakcie dwóch dni skupiliśmy się nad praktyczna praca nad tekstem. W tym przypadku były to dwie sceny ze sztuki Wiliama Szekspira „Wieczór Trzech Króli”. Zajęcia podzieliliśmy na prace nad adaptacja i przystosowaniem tekstu do potrzeb scenicznych. Druga cześć zajęć polegała na reżyserowaniu przygotowanych scen i omówieniu pod katem uzyskania poczynionych założeń. Dodatkowo podczas zajęć podjęliśmy tematy pracy z aktorem, muzyki w teatrze, rytmu oraz temat teatru jako zabawy (bardzo istotne w kontekście pracy z młodzieżą).”

Odbyło się letnie seminarium dla nauczycieli!
Zapraszamy do przeczytania relacji z zajęć. Warto! Bo działo się niebywale dużo i nawet najgorętsze upały nie zniechęciły naszych wspaniałych uczestników. Bardzo wiele się nauczyliśmy, a nasza grupa poznała się lepiej i zintegrowała. Jesteśmy gotowi na jesienne wyzwania

Letnie seminarium rozpoczęło się od warsztatów Anny Kowalcze-Pawlik (1-2 sierpnia 2018):
Celem warsztatów było przybliżenie uczestnikom i uczestniczkom takich sposobów analizy i interpretacji wybranych dramatów Szekspira, które odsłaniają poruszane w nich pytania o sprawy podstawowe, pozwalające tekstom wchodzić w dialog z bogatą tradycją zachodniej myśli filozoficznej. Na przykładzie Hamleta i Makbeta dyskutowano nad etycznością i oceną ludzkiego działania, istnieniem determinujących je wartości, jak również nad mechanizmami władzy. Wybrane fragmenty dramatów czytane były w zestawieniu z klasykami filozofii, dzięki czemu z nową siłą wybrzmiało Hamletyczne „być czy nie być”; analiza pierwszych scen Makbeta z udziałem wiedźm w rozmaitych adaptacjach kinowych pozwoliła z kolei na zastanowienie się nad naturą zła, intencjonalnością działania, motywacją do udziału w zbrodni, a w szerszej perspektywie nad sposobami zdobywania, przejmowania i utrzymywania władzy w państwie.
Istotnym elementem zajęć było ich nastawienie na możliwość dyskutowania nad przyjętymi rozwiązaniami metodycznymi: pod koniec każdego dnia warsztatów było miejsce na rozmowę, podczas której uczestnicy i uczestniczki mieli okazję wypowiedzieć się na temat narzędzi wykorzystanych w trakcie spotkania, takich jak metody aktywizujące; eksperyment myślowy; dyskusja sokratejska czy grupowe tworzenie plakatu i komiksu. Osoby biorące udział w projekcie miały okazję do wypowiedzenia się na temat korzyści płynących z wykorzystania tego typu instrumentarium w pracy z grupami w różnym wieku, a także podzielić się dotychczasowymi doświadczeniami w tym względzie i przedstawić pozostałym własne pomysły na przyszłość.
Praca podczas całego wydarzenia przebiegała wyjątkowo intensywnie, mimo gorącej atmosfery (sierpniowe upały i zaciekłe dyskusje znacząco podnosiły temperaturę otoczenia), a kwestie poruszone podczas zajęć były pretekstem do rozmów również po zakończeniu warsztatów.

Warsztaty z dr Marzeną Wojciechowską-Orszulak (3 sierpnia 2018)

3 sierpnia 2018 roku uczestnicy projektu zmierzyli się z warsztatami poprowadzonymi przez dr Marzenę Wojciechowską-Orszulak – eksperta edukacji teatralnej i teatroterapii, zajmującej się badawczo transgresją w działaniach teatralnych o charakterze terapeutycznym.
Celem warsztatów było zapoznanie uczestników z pracą teatralno-terapeutyczną oraz zachęcenie uczestników do podejmowania prób włączenia elementów teatroterapii do edukacji dzieci i młodzieży.
Drogą ćwiczeń teatroterapii wyłonione zostały „problemy” grupy uczestników zajęć pojawiające się podczas pracy z młodzieżą i znajdujące odzwierciedlenie w literaturze, muzyce i sztukach plastycznych. Następnie „problemy” zostały poprowadzone etiudami, z elementami happeningu i performansu z omówieniem możliwości wykorzystania mediów. Pod koniec zajęć uczestnicy odegrali w podgrupach przepracowane tematy. Pracę podsumowano wypowiedziami uczestników, w tym dyskusją na temat możliwości wprowadzenia elementów teatroterapii do edukacji szkolnej. Warsztaty poprzedził krótki wstęp dotyczący form teatroterapii oraz uściślający różnice pomiędzy happeningiem a performensem i możliwością zastosowania części tego typu działań w teatralnych praktykach edukacji szkolnej.
Na część praktyczną złożyły się zadania dotyczące rozgrzewek, części głównej i omówień. Przeprowadzone rozgrzewki integrowały uczestników i pobudzały energię do dalszej pracy, szczególnie wspólny marsz po kole, powitania, „berek wampirków”, bieg z zachowaniem figury trójkąta z innymi uczestnikami.
Zadania wstępne zostały przez prowadzącą dobrane tak, by w możliwie krótkim czasie „otworzyć” uczestników, pobudzić ich ekspresję i przygotować do wejścia w rolę. Przydatne były tu ćwiczenia pojedynczego przejścia przez szpaler utworzony z ciał uczestników; bieg z głośnym wyrzutem powietrza zakończony absurdalną improwizacją; wewnętrzny uśmiech; kołysanki; improwizacje z krzesłami, pomagające uzyskać stan skupienia na sobie. Szczególnie przydatne w opinii uczestników okazała się zabawa w zasłonięte okienko, za którym chowa się osoba w roli wcześniej wykreowanej plastycznie postaci, której pozostali uczestnicy mogą zadawać pytania. Druga część zadania prowadziła do poezji wizualnej – poprzez utworzenie klucza i jego przestrzennej realizacji w parach, gdzie jedna osoba jest osnową, a druga tworzy na niej ruch osobny do każdego słowa. Po zdjęciu słów z osnowy pokazywany ruch tworzy poezję, którą można zobaczyć. Główną technikę pracy stanowił list, tworzony wspólnie przez uczestników na bazie postaci z piosenki grupy Pink Floyd, po wcześniejszym omówieniu problemów nadawcy listu. Ćwiczenie stwarza możliwość zaangażowania się wszystkich uczestników w scenki z różnych etapów życia stworzonej postaci. Inne zadanie to etiudy z wykorzystaniem snów uczestników, co dało możliwość pokazania wykorzystania elementów działań w grupie bez słów.
Uczestnicy poradzili sobie znakomicie, z entuzjazmem i wyśmienitą energią zapoznawali się z technikami i formami teatroterapii, co przyczyniło się do chęci pogłębienia praktyk teatralnych i przeniesienia części z nich na grunt szkolny, a także kontynuowania doświadczeń związanych z dalszymi działaniami związanymi z projektem „Moc nauki ze sztuki”.

Warsztaty Moniki Jarząbek – 4 sierpnia 2018
Podajemy skrót wykorzystanych w czasie warsztatów zadań, ćwiczeń i polecam lektury, o których wspominała prowadząca. Przytaczamy również wskazówki, które wyniknęły w trakcie naszej wspólnej pracy.


WARTO WYKORZYSTAĆ DO PRACY Z MŁODZIEŻĄ I PRZECZYTAĆ DO KAWY:
• Ulf Stark – „Mały Asmodeusz”, wyd. Media Rodzina
• Haruki Murakami – „Wszystkie boże dzieci tańczą” (w tym szczególnie „Pan Żaba ratuje Tokio”), wyd. Muza
• Małgorzata Terlecka-Reksnis – „Holoubek. Rozmowy”, wyd. Prószyński i S-ka
• Judith Weston – „Reżyserowanie aktorów. Tworzenie zapadających w pamięci ról w filmie i telewizji”, wyd. Wojciech Marzec
ĆWICZENIA MAJĄCE NA CELU INTEGRACJĘ, OTWORZENIE SIĘ, POKAZANIE MOŻLIWOŚCI AKTORSKICH UCZESTNIKÓW ZAJĘĆ I POZNANIE ICH; z młodzieżą zawsze winna to być forma zabawy:
• Postać/casting – każdy uczestnik wybiera sobie postać (dowolna prawdziwa lub fikcyjna), jaką chciałby zagrać, będąc aktorem. Następnie siada na krześle na scenie i musi zrobić wszystko, żeby przekonać komisję (reszta grupy), aby obsadziła go w tej roli.
• Gra w filmy – dzielimy uczestników na dwie grupy. Jedna grupa wymyśla tytuł filmu i mówi go jednej osobie z przeciwnej grupy, która ma bez pomocy słów (kalambury) pokazać hasło swojej grupie, a grupa musi odgadnąć tytuł filmu.
• Gra w mafię – podział na miasto i mafię. Dzień i noc – w nocy mafia eliminuje osoby, w dzień miasto typuje kto jest z mafii i eliminuje osobę. Istotną różnicą od zwykłej gry jest zbudowanie bogatej narracji – miejsce, rok, co się dzieje w mieście, konkretne postaci (piekarz, aptekarz, artysta itp.)
• Gorące krzesło – osoba opowiada jedną historię na dwa sposoby (prawdziwy i fałszywy), ale w taki sposób, żeby inni uczestnicy nie domyślili się, która jest prawdziwa, a która fałszywa. Następnie grupa głosuje, która historia jest prawdziwa i argumentuje, dlaczego tak uważa.
• 5 minut – uczestnicy (dwie osoby) przyglądają się sobie uważnie przez 5 minut, a następnie odwracają się do siebie tyłem. Grupa zadaje im kolejno pytania o szczegóły dotyczące wyglądu, ubioru itp. drugiej osoby.
• Scenka – dzielimy uczestników na grupy 5-6 osobowe, rozdajemy im zdjęcia (wycięte z gazety, magazynu, skserowane z książki, wydrukowane z internetu) z konkretną sytuacją i prosimy o „dopisanie” historii do zdjęcia oraz dialogów po to, by finalnie stworzyć scenkę na jej podstawie (np. co wydarzyło się wcześniej, co wydarzy się potem, jak postaci mają na imię, co myślą i czują, dlaczego znaleźli się w tej sytuacji). Jest to i reżyserowanie i „granie” zdjęcia.
WSKAZÓWKI DLA REŻYSERÓW, KTÓRE WYNIKNĘŁY W TRAKCIE NASZYCH WARSZTATÓW:
• Łatwiej jest dla aktorów jak są konkretne, krótkie polecenia – mamy osiągnąć cel, a nie pokazywać aktorowi, jak ma coś zrobić.
• Musimy pracować z aktorem w taki sposób, aby go nie „zamknąć” – nie mówimy co i jak ma zrobić, a tym bardziej nie pokazujemy!
• Na próbę generalną dobrze jest zaprosić widzów, aby reżyser i aktorzy poczuli/sprawdzili reakcje publiczności.
• W czasie warsztatu aktorskiego warto dawać aktorom zadania kontrastujące z ich temperamentem.
• Gdy aktor ma zagrać coś abstrakcyjnego, powinien zastanowić się, jaka jest istota tej rzeczy i spróbować ją „zagrać”.

Zapraszamy do obejrzenia relacji filmowej z seminarium!

Poznaj sylwetki wszystkich prowadzących nasze zajęcia i krótkie opisy proponowanych zajęć:

Formularz zgłoszeniowy do projektu dostępny jest TUTAJ!

TERMINY ZAJĘĆ
Weekendowe zjazdy w siedzibie Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego (ul. W. Bogusławskiego 1, Gdańsk) – Sala Spotkań (2.70):
Harmonogram zajęć w dniach 15-16 września:
15 września
10:00-13:00 Anna Zalewska-Uberman
13:00-14:00 przerwa obiadowa
14:00-16:00 Anna Zalewska-Uberman
16:00-18:00 Piotr Biedroń
16 września
10:00-13:00 Piotr Biedroń
Harmonogram zajęć w dniach 13-14 października:
13 października
10:00-13:00 Weronika Łucyk
13:00-14:00 przerwa obiadowa
14:00-16:00 Weronika Łucyk
16:00-18:00 Grzegorz D. Stunża
14 października
10:00-13:00 Grzegorz D. Stunża
Harmonogram zajęć w dniach 24-25 listopada:
24 listopada
10:00-13:00 Margareta Sobczak
13:00-14:00 przerwa obiadowa
14:00-16:00 Margareta Sobczak
16:00-18:00 Marzena Nieczuja-Urbańska
25 listopada
10:00-13:00 Marzena Nieczuja-Urbańska

Seminarium „Moc nauki ze sztuki”
1-4 sierpnia 2018
10:00-15:00
Sala Widowiskowa, Gdański Archipelag Kultury
Dworcowa 9, Gdańsk-Orunia