Mistrzowie słowa

Reżyseria: Wojciech Wysocki Wykonuje: Wojciech Wysocki Na podstawie twórczości Zbigniewa Herberta Muzyka: Piotr Kajetan Matczuk

Monodram stanowi prezentację starannie wybranych, połączonych przez artystę w sceniczną całość utworów Zbigniewa Herberta, które zostały tak dobrane by stworzyć i opowiedzieć o życiu człowieka od narodzin aż do śmierci. W sposób bardzo charakterystyczny dla twórczości Zbigniewa Herberta, „Życiorys” łączy rozmaite, uniwersalne problemy oraz pytania egzystencjalne z drobnymi, metaforycznie i alegorycznie wyrażanymi obserwacjami i opowiastkami o życiu godziwym i niegodziwym, o ludziach, zwierzętach oraz o otaczających nas przedmiotach.

O utworach, które zainspirowały powstanie spektaklu, opowie na wstępie dr Joanna Lisiewicz; po zakończeniu prezentacji zapraszamy na spotkanie z Wojciechem Wysockim i Piotrem Kajetanem Matczukiem.

Reżyseria: Wiesław Komasa
Wykonanie: Wiesław Komasa
Na podstawie tekstów Tadeusza Różewicza

„W swoim artystycznym wędrowaniu idę pod rękę z Poezją od wielu, wielu lat. Ona wciąż ukazuje mi nowe przestrzenie tej samej Tęsknoty. Z niektórymi utworami zaprzyjaźniam się i zapraszam do wspólnego koncertowania, to znaczy do dialogu na tematy, które są dla mnie nieustannie ważne. I tak wędrujemy przez stare znajomości np. Kochanowskiego, Norwida, Wittlina, ks. Twardowskiego, Nerudę, Tagorę, Hessego, Szekspira, Konwickiego ale i nowsze, jak chociażby „Filozofię po góralsku” ks. Tischnera i te, nad którymi pochylam się naprawdę od dawna, ale wciąż wydaje mi się, że przez zawiłość i porażającą prostotę Tadeusza Różewicza są dla mnie wciąż do odkrywania. Monodram „Różewiczogranie” chce zebrać rozrzucenie świata poetyckiego w wędrówce teatralnej za prawdą i formą Słowa.”-Wiesław Komasa

O utworach, które zainspirowały powstanie spektaklu, opowie na wstępie dr Joanna Lisiewicz; po zakończeniu prezentacji zapraszamy na spotkanie z Wiesławem Komasą.

Reżyseria: Anatoly Frusin, Jolanta Juszkiewicz
Wykonanie: Jolanta Juszkiewicz
Na podstawie „Matki” Stanisława Ignacego Witkiewicza

Bohaterowie dramatów Witkiewicza gonią za wirażem dziwności istnienia. Ogarnięci metafizyczną namiętnością, działają przeciw sobie samemu, aż padają ofiarą własnego szaleństwa i społecznej zemsty. Matka przypomina udręczony automat. Obwinia się, zarazem zaś ma na sumieniu niejedno, poczynając od małżeństwa z przestępcą, natręctwa, opluwania człowieka. Matka i syn, nigdy nie odcięta pępowina, dręczą się nawzajem, a zarazem nie mogą bez siebie żyć. Ten typ matki jest częścią Słowiańskiej kultury, jest prawie w każdym z nas, współczując jej losowi czujemy podrażnienie procesami, którymi sami podążamy.

O utworach, które zainspirowały powstanie spektaklu, opowie na wstępie Mateusz Nowak; po zakończeniu prezentacji zapraszamy na spotkanie z Jolantą Juszkiewicz.

Reżyseria: Irena Jun
Wykonanie: Irena Jun
Na podstawie poezji Wisławy Szymborskiej

Wisława Szymborska. Poetka, eseistka, laureatka Nagrody Nobla. Liczba jej tomików jest skromna, jednak każdy utwór jest arcydziełem, emanującym poczuciem humoru i indywidualizmem w spojrzeniu na świat. Człowiek w historii, świat jako największa zagadka, paradoksy istnienia – to szczególnie zajmowało Szymborską. Nie lubiła rozmów o literaturze czy tajnikach poetyckiego warsztatu, wychodząc z założenia, że autor powinien się wypowiadać wyłącznie w swoich utworach. Pozwólmy jej dojść do głosu. Dzięki mistrzowskim interpretacjom Ireny Jun odkryjemy niesamowity świat poezji Wisławy Szymborskiej. Jun twierdzi, iż „bardzo wiele zawdzięcza poetce, ponieważ bardzo młodo zaczęła mówić jej wiersze i wydaje jej się, że kształtowała ona jej wrażliwość i wyobraźnię”. Swojego czasu aktorka zjeździła pół Europy z wierszami Noblistki i twierdzi, że “Szymborska może nam pomóc – zrozumieć siebie i rozumieć świat. Taki poeta jest kimś, kto naprawdę pracuje nad człowiekiem, próbuje podejść do człowieka blisko i powiedzieć mu coś po swojemu.”

O utworach, które zainspirowały powstanie spektaklu, opowie na wstępie Mateusz Nowak; po zakończeniu prezentacji zapraszamy na spotkanie z Ireną Jun.

Reżyseria: Bogusław Kierc
Wykonanie: Bogusław Kierc
Na podstawie wierszy Adama Mickiewicza

Aktor w spektaklu połączył różne utwory Adama Mickiewicza, jako klamrę kompozycyjną przyjmując cykl wierszy niepublikowanych za życia wieszcza, tzw. „liryki lozańskie”. Widzowie usłyszą więc nie tylko wiersz-płacz „Polały się łzy me czyste, rzęsiste…” i „Snuć miłość”, ale też słynne wersy „Ody do młodości” i „Na Alpach w Splgügen”. Spektrum tematyczne jest niezwykle szerokie – i w miarę jak zmienia się tematyka, tak wykonawca stopniuje dynamizm monodramu: z partii lirycznych, niemal rzewnych, płynnie przechodzi do słownej galopady, by potem znów powrócić do spokojnego tonu refleksyjnych wyznań. „Adam Mickiewicz w oczy zagląda wam i głośno gada” to nowa wersja monodramu „Mój Trup”, którego premiera odbyła się w Teatrze Szkolnym we wrocławskiej filii krakowskiej PWST. „Spektakl skomponowany z wierszy Adama Mickiewicza, nierzadko przewrotnie zinterpretowanych, dowodzi, że aktor bez wspomagania światłem, muzyką i nowoczesną techniką jest w stanie zawładnąć widzami. Za jedyny rekwizyt ma szklankę z wodą, która okaże się wulkanem pełnym lawy. Wybitne osiągnięcie” – Tomasz Miłkowski, „Przegląd”.

O utworach, które zainspirowały powstanie spektaklu, opowie na wstępie prof. Zbigniew Majchrowski; po zakończeniu prezentacji zapraszamy na spotkanie z Bogusławem Kiercem.

Reżyseria: Janusz Stolarski
Wykonanie: Janusz Stolarski
Tekst “Orfeusz i Eurydyka” Czesława Miłosza
Projekcje Video: Tomek Jarosz
Muzyka: Patryk Lichota
Współpraca: Renata Stolarska

Monodram powstał z inspiracji dziełem Czesława Miłosza “Orfeusz i Eurydyka”, które napisał po śmierci swojej drugiej żony Carol. Spektakl jest wypowiedzią trzech twórców: Janusza Stolarskiego (reżyser i aktor), Tomasza Jarosza (videomaker) i Patryka Lichoty (kompozytor i muzyk). Każdy z nich próbuje rozwikłać tajemnice, które odnalazł w poemacie. Tajemnice odsuwania się każdego „dzisiaj” we „wczoraj”, znikania każdego „jest” zastępowanego przez „było”; brzeg, na którym stoimy, patrząc, jak prąd unosi nie tylko znane nam widoki, lecz także nas samych łudzących się, że stoimy na brzegu. Okruch diabelskiego zwierciadła w sercu artysty? Koncentracja na sobie, poczucie, że wszelkie doznania, także związki z innymi, są jedynie pożywką dla twórczości… Wizje artystów tworzących spektakl wzajemnie się przenikają i uzupełniają. Posługując się językiem właściwym poezji – językiem metafory, niedopowiedzenia, myślowego skrótu, twórcy chcą pobudzić wyobraźnię widzów i sprowokować ich do stawiania własnych pytań i dawania własnych odpowiedzi.

O utworach, które zainspirowały powstanie spektaklu, opowie na wstępie prof. Ewa Nawrocka; po zakończeniu prezentacji zapraszamy na spotkanie z Renatą i Januszem Stolarskimi.